Op 11 april 1966 wordt het startsein gegeven voor de allereerste etappe in de nieuwe Italiaanse etappekoers, de Tirreno–Adriatico. De eerste editie wordt na drie etappes gewonnen door de Italiaan Dino Zandegu. Zijn landgenoot Vito Taccone wordt tweede in dezelfde tijd als de winnaar.


De etappekoers is de Italiaanse tegenhanger van de Franse rittenkoers Parijs–Nice. Beide koersen golden voorheen als uitstekende voorbereiding op de eerste wereldbekerwedstrijd van het seizoen, Milaan-San Remo. Toch zijn het slechts drie renners die de Italiaanse dubbel hebben weten te bemachtigen. Roger de Vlaeminck deed het in 1973, Maurizio Fondriest kreeg het voor elkaar in 1993 en Giorgio Furlan was het jaar daarop de sterkste in beide koersen.


Via een variërend parcours rijden de renners vanaf de kust van de Tyrrheense Zee naar de oostkust van Italië. Na een aantal ritten eindigt het peloton steevast in San Benedetto del Tronto, een kustplaats aan de Adriatische zee. Aan deze start- en aankomstplaatsen dankt de Tirreno–Adriatico logischerwijs ook haar naam. Liefkozend wordt de koers ook wel “La Corsa dei Due Mari” genoemd. Vrij vertaald de koers van de twee zeeën.


Het prestigegevoel onder Italiaanse renners in deze etappekoers is bijzonder groot. De Tirreno–Adriatico wordt door hen beschouwd als zijnde de belangrijkste meerdaagse wielerkoers na de Giro d’Italia. Maar niet alleen Italiaanse renners gaan graag van start in de Tirreno, ook grote namen uit het buitenland erkennen de importantie ervan. Zij willen graag hun vorm testen met Milaan-San Remo in het vooruitzicht. De aanwezigheid van veel grote renners is ook terug te vinden op de lijst met eindwinnaars. Bijna de helft van alle edities kende een buitenlandse winnaar.


In een ver verleden kozen de meeste renners liever voor Parijs-Nice. Vaak was het zware parcours van Parijs-Nice een ideale graadmeter voor de vorm. Bovendien bestaat de Koers naar de zon al langer dan de Italiaanse variant. De laatste jaren geven de grote namen uit het peloton echter eerder de voorkeur aan de Tirreno-Adriatico. Ondanks de keuze die veel renners moeten maken om deel te nemen aan een der rittenkoersen kan ook de Tirreno-Adriatico bogen op een mooie erelijst. De renner met de meeste eindzeges is de Belg Roger de Vlaeminck die tussen 1972 en 1977 zes keer op rij de sterkste was in het klassement.


De laatste jaren zijn het vooral de klassieke renners die schitteren. Een goede voorbereiding in de Tirreno is een ideale manier om in vorm te komen voor de voorjaarsklassiekers. Winnaars als Davide Rebellin en Paolo Bettini onderschrijven die stelling.