Parijs-Nice wordt voor de eerste keer verreden in 1933. De directeur van onder meer de Franse krant ‘Le petit journal’, Albert Lejeune, organiseert met zijn persgroep ‘Patrenotre’ dat jaar de eerste ‘koers naar de zon’. De eerste etappe in dat jaar vertrekt op 14 maart om 5 uur ‘s ochtends van het Place d’Italia in Parijs met bestemming Dijon in het oosten van Frankrijk. Die etappe telt 312 kilometer en is een van de 5 etappes die de eerste editie telt. De koers eindigt op 19 maart in de Mediterrane badplaats Nice. De renners hebben dan 1257 kilometer moeten afleggen.


Tot 1939 staat de koers ieder jaar op de kalender. Zoals bij menig sportevenement is er gedurende de Tweede Wereldoorlog ook geen sprake van Parijs-Nice. In 1946 komt er een vervolg maar het blijkt eenmalig te zijn. De huidige directie organiseert in de volgende jaren geen nieuwe editie.

5 jaar nadien, 1951, blaast de journalist Jean Leulliot de koers nieuw leven in. Hij noemt de koers vanaf dan Paris-Côte d’Azur. Die naamsverandering is niet heel opvallend. In de periode 1933 tot 1953 wisselt de meerdaagse wedstrijd drie keer van naam. Voordat de wedstrijd Paris-Côte d’Azur als naam meekrijgt heet het ‘Les 6 jours de la route’ en ‘Paris-Mediterrannée’.
Vanaf 1954 wordt de huidige naam aan de koers gegeven. Met uitzondering van 1959 (Paris-Nice-Rome) heet het vanaf dan Paris-Nice. Logischerwijs eindigt de laatste etappe dat jaar in Rome. Het is tevens de langste Parijs-Nice; 1955 km, verdeeld over 11 etappes.

In de jaren zestig is Frankrijk verdeelt in twee kampen. Het ene deel supportert voor Jacques Anquetil, de anderen zijn fan van Raymond Poulidor. De rivaliteit tussen de twee bestaat niet alleen tijdens de Tour de France, ook in Parijs-Nice wordt er door beiden gestreden. In 1964 lijkt Poulidor de strijd in zijn voordeel te beslissen. ‘Poupou’ komt echter ten val in de afdaling van de Col de Téghine en moet opgeven. Anquetil beschikt niet over genoeg krachten om alsnog te winnen. De Nederlander Jan Janssen is de lachende derde en wint Parijs-Nice. Anquetil wordt uiteindelijk zesde. Anquetil gaat het jaar daarop op zoek naar eervol herstel en vindt dat ook. Na de edities van 1961 en 1963 wint hij ook in 1965 Parijs-Nice.

Het jaar 1966 bereikt het duel tussen beiden een climax. Poulidor wint de tijdrit, toch ook een specialiteit van Anquetil. Op de laatste dag steekt Anquetil echter zijn rivaal voorbij in het klassement en pakt zodoende zijn vierde eindzege. Frankrijk is verzuilder dan ooit. De meesten kiezen de kant van de populaire Poulidor. Menigeen moet toch ook de suprematie van Anquetil onderkennen.

Na het era Anquetil drukt eind jaren zestig een ander groot kampioen zijn neus tegen het venster; Eddy Merckx. In 1968 is hij al een paar dagen leider, het jaar nadien komt hij terug om de eindoverwinning op te halen. Dat jaar is het bovendien de Col d’Eze die voor het eerst in het rittenschema wordt opgenomen. De Col d’Eze dankt haar faam met name aan Parijs-Nice. Eddy Merckx won haast vanzelfsprekend de tijdrit met aankomst op de berg.

Na 3 jaar overheersing van Merckx is het Poulidor die uiteindelijk het laatst lacht. De inmiddels 36-jarige Poulidor verslaat Merckx op de Col d’Eze in een nieuw klimrecord en eist in zijn dertiende Parijs-Nice de eindoverwinning op. Hij herhaalt dat in 1974. Joop Zoetemelk wint nog wel de laatste klimtijdrit op opnieuw de Col d’Eze maar het mag niet baten, hij wordt tweede op slechts vier seconden. Uiteindelijk wint de geboren Rijpweteringer drie keer de koers naar de zon.

In 1982 overlijdt Jean Leulliot en neemt zijn dochter Josette Leulliot de verantwoordelijkheid van de koers over. In datzelfde jaar staat er een vrij onbekende Ier op die dat jaar Parijs-Nice zelfs wint. Uiteindelijk wint diezelfde Ier, Sean Kelly, de koers nog zes keer. Hij is met zeven eindoverwinningen recordhouder.

In 2002 wordt de organisatie die ook verantwoordelijk is voor de Tour de France en enkele andere koersen (A.S.O.) de nieuwe eigenaar van Parijs-Nice.
Begin jaren negentig zijn het nog gevestigde namen als Indurain en Laurent Jalabert die de koers op hun palmares bijschrijven. Door specialisatie en pieken richting grote doelen als de klassiekers en de Tour de France is Parijs-Nice inmiddels voor velen slechts een koers ter voorbereiding verworden.


Sinds 2005 is Parijs-Nice de Europese openingskoers van de ProTour, de nieuwe opzet van de UCI.